Stacja w Zebrzydowicach w okresie międzywojennym stała się jedną z głównych kolejowych stacji granicznych z Czechosłowacją. Po rozbudowie pod koniec lat 20. XX wieku tu właśnie prowadzono odprawę celno-paszportową, a stacja posiadała m.in. magazyn towarowo-celny, ładownię otwartą i krytą przeładownię. Od początku prowadzono tu także załadunek żywych zwierząt transportowanych następnie koleją za granicę Rzeczpospolitej.

W tym celu w okresie międzywojennym wybudowano niezadaszoną rampę oraz budynek z muru pruskiego mieszczący pomieszczenia dla obsługi. Budynek i częściowo rampa były podpiwniczone. Wobec wzrastającej liczby zwierząt transportowanych koleją w okresie powojennym obiekt ten mógł zapewnić tylko bardzo prymitywne warunki obsługi i załadunku, wobec czego Ministerstwo Handlu Zagranicznego, Ministerstwo Komunikacji i Ministerstwo Rolnictwa podjęły w latach 70. XX wieku decyzję o budowie nowej bazy przeładunkowej zwierząt w Zebrzydowicach. Pierwotne obiekty działały do końca roku 1976, kiedy to oddano wstępnie nową bazę, a następnie zostały wyburzone. Ich pozostałością są fragmenty betonowej rampy istniejące do dziś tuż za ogrodzeniem bazy.

Przyczyn budowy nowej bazy było wiele, w tym: zwiększenie przelotowości bazy przeładunkowej do 2000 sztuk na dobę (a w dalszej perspektywie do 3000 sztuk na dobę w systemie trójzmianowym), umożliwienie kompletowania transportu na miejscu przy użyciu transportu samochodowego, umożliwienie własciwej opieki lekarsko-weterynaryjnej, umożliwienie właściwego obrządzania, pojenia i karmienia zwierząt, zmniejszenie przestojów wagonów i prac przetokowych, zmniejszenie zagrożenia epidemią czy wreszczie likwidacja prymitywnych warunków pracy w zdecydowanie za małej istniejącej wówczas bazie przeładunkowej.

Zaprojektowano, a następnie oddano do użytku następujące obiekty nowej bazy:
- dwie dwukrawędziowe zadaszone rampy załadunkowe o długości 180 metrów, umożliwiające jednoczesny załadunek 70-80 wagonów. Rampy wyposażone zostały w kuchnię mleczną do przyrządzania karmy dla cieląt, koryta do pojenia zwierząt z wodą podgrzewaną do 15°C, magazyny i chłodnie paszowe, kojce dla zwierząt pozwalające na segregację zgodną z rozmieszczeniem w wagonach, punkty poboru wody pitnej i przemysłowej. Pomiędzy kojcami zaplanowano korytarz komunikacyjny, a zastosowana nawierzchnia umożliwiała łatwe czyszczenie i dezynfekcję.
- oborę na 240 zwierząt przeznaczoną do przetrzymywania zwierząt dowożonych do bazy samochodami w celu skompletowania transportu. Obiekt o kubaturze 15247 m³ i powierzchni użytkowej 1913 m² wyposażono w dwustronne rampy umożliwiające wyładunek i załadunek oraz magazyny pasz. Zastosowano stanowiska bezściołowe, instalację ogrzewania pomieszczeń i mechanicznego usuwania obornika.
- chlewnię na 200 sztuk tuczników o kubaturze 3258 m³ i powierzchni użytkowej 586 m² z instalacją grzewczą oraz własnym magazynem paszowym na poddaszu. Stosowano tu pełnodawkowe mieszanki paszowe według licencji włoskiej oraz własne recpetury żywienia oparte na życie i bobiku.
- budynek ubojni sanitarnej zaopatrzony w stosowne urządzenia, laboratorium i chłodnię
- punkt zbiórki padliny
- garaż samochodu do dezynfekcji
- odbiorniki odchodów zwierzęcych w tym opróżnianej co 2 tygodnie gnojowni oraz 5 podziemnych zbiorników na gnojówkę
- magazyn podręczny wykorzystywany przez Przedsiębiorstwo Obrotu Zwierzętami Hodowlanymi, Zakłady Mięsne i PKP
- budynek administracyjno-noclegowy, mieszczący pomieszczenia biurowe dla przedsiębiorstw użytkujących bazę, lekarzy weterynarii granicznej polskiej i czechosłowackiej, noclegownię na 15 miejsc (pokoje jedno i dwuosobowe) i hotel dzienny w postaci poczekalni z bufetami i urządzeniami sanitarnymi. W piwnicach urządzono centralną kotłownię. Swoje siedziby miały tu: służba weterynaryjna, Przedsiębiorstwo Obrotu Zwierzętami Hodowlanymi w Bytomiu, Zakłady Mięsne w Cieszynie, Centrala Handlu Zagranicznego „Animex”, Przedsiębiorstwo Transportowe „C. Hartwig”, Przedsiębiorstwo Kontroli Ładunków „Poleargo”, Spółdzielnia Inwalidów PKP, a sam budynek umożliwiał zatrudnienie w administracji i obsłudze 48 osób
- stację transformatorową
- oczyszczalnię ścieków

Układ torowy złożony został z torów ładunkowych oraz 300 metrowego toru wyciągowego. Tory na długości ramp ułożono na podkładach żelbetowych, a przestrzenie między nimi wyłożono płytkami żelbetowymi wylanymi cementem co ułatwiało utrzymanie czystości i dezynfekcję. W pozostałej części torowiska zastosowano szyny S42 na podkładach żelbetowych i żwirze grubości 16 cm z odwodnieniem w postaci drenów podłużnych. Długość poszczególnych torów wyniosła:
- tor nr 200: 390 mb
- tor nr 201: 350 mb
- tor nr 202: 325 mb
- tor nr 203: 325 mb
- tor nr 204: 310 mb
Poza tym zastosowano 4 rozjazdy pojedyncze typu S42 i jeden typu S49, pięć żelbetowych kozłów oporowych i wykonano 4 przejazdy z płyt.

Ogólny koszt zamierzenia inwestycyjnego wg cen z roku 1971 wyniósł 99261,1 tys. zł, w tym 41485,1 tys. zł przypadło na układ torowy i drogowy wraz z przepustami. Budowę wykonało w latach 1976-1977 Przedsiębiorstwo Robót Kolejowych nr 5 w Katowicach i Przedsiębiorstwo Budownictwa Rolniczego w Bielsku-Białej (roboty kubaturowe).

Oddanie do użytku nowej rampy pozwoliło znacznie zwiększyć transporty zwierząt stąd odchodzące (przykładowo w roku 1976 odprawiono stąd 184286 szt. bydła, a w roku 1980 już 421428 szt.), a także znacząco poprawić dobrostan transportowanych zwierząt. Zwierzęta były transportowane w wagonach dwu lub czteroosiowych. Z rampy odprawiano transporty koni, bydła, świń, owiec, zajęcy, kuropatw i bażantów do większości krajów europejskich, a także do Maroka czy Libii. Szczytowy okres transportów to lata 80. XX wieku, a ostatnie większe transporty związane były z I wojną w Zatoce Perskiej na przełomie lat 1990/91 (transporty bydła do Turcji, na potrzeby wojsk amerykańskich). Następnie zaprzestano transportów koleją ze względu na znaczne zwiększenie kwot frachtu wagonów przez PKP i przestawiono się na tańszy transport samochodowy. W latach 90. XX wieku ośrodek przekształcono w Przedsiębiorstwo Produkcyjno-Usługowo-Handlowe „Agrosped”, jednak w tym okresie już nie prowadzono żadnych transportów koleją.

Do maja 2012 roku „Agrosped” w Zebrzydowicach zajmował się specjalistycznymi usługami w zakresie obsługi długodystansowych transportów ze zwierzętami i prowadził zatwierdzony przez służbę weterynaryjną punkt odpoczynku zwierząt przeznaczonych do wysyłki poza granice kraju. Obecnie obiekty bazy wynajmowane są różnym podmiotom gospodarczym nie związanym z transportem zwierząt.

Sama bocznica (zwana „byczą rampą”) odgałęzia się od linii 93 w kierunku do granicy państwa w okolicy km 77,6. Tor zabezpieczony jest wykolejnicą i przebiega następnie równolegle do linii 93 tworząc tor wyciągowy o długości 300 metrów zakończony żelbetonowym kozłem w okolicy ulicy Skotnickiej. W przebiegu tego toru wybudowano betonowy przepust nad ulicą Jutrzenki. Fragment ten jest do dziś wykorzystywany - po obu stronach toru składuje się żwir czy wybraną ziemię.
Zasadniczą część bocznicy tworzą cztery rozgałęziające się tory wpadające przez cztery bramy na teren bazy i przebiegające następnie wzdłuż zadaszonych ramp załadowczo-wyładowczych. Część ta jest zarośnięta, ale kompletna. Tory te zakończone są żelbetowymi kozłami. Wzdłuż torowiska poza terenem bazy zamontowano oświetlenie (obecnie częściowo rozszabrowane). Istnieje jeszcze piąty tor, który nie wchodzi na teren zakładu - jest to pozostałość po pierwotnej rampie rozebranej pod koniec lat 70. XX wieku - obecnie skrócony, zakończony kozłem oporowym. W pobliżu dawnego przebiegu tegoż toru zlokalizowany jest schron obserwacyjny z okresu II wojny światowej.