Walcownia Metali Dziedzice S.A. zlokalizowana jest z bezpośrednim sąsiedztwie stacji kolejowej oraz miejscowej lokomotywowni. Zapewne ta korzystna lokalizacja przesądziła o umiejscowieniu zakładu, którego rok powstania datuje się na 1896. Początkowo nosił nazwę „Zinkwalzwerke Dziedzice” i obejmował jedną halę produkcyjną, a produkowano wyłącznie wyroby walcowane z cynku. Były one skierowane zarówno na eksport jak i na rynek wewnętrzny. W wyniku różnego rodzaju przemian i przebudowy zakładu, od około 1906 roku walcownia rozszerzyła swoją ofertę o wyroby z aluminium. Jednakże nadal priorytetem była produkcja wyrobów cynkowych.

Po I wojnie światowej, w 1925 roku nastąpiło wyodrębnienie między innymi walcowni w Dziedzicach z Orawskiej Spółki Akcyjnej (wcześniej w jej skład wchodziły walcownie cynku w miejscowościach Dziedzice, Oświęcim, Przywóz (obecnie dzielnica Ostrawy) i Vác na Węgrzech). Wtedy też utworzono polskie przedsiębiorstwo Walcowni Metali w Dziedzicach. W późniejszych latach nastąpił gwałtowny rozwój przedsiębiorstwa, spowodowany rosnącą z roku na rok ilością kontraktów. Również liczba zatrudnionych ludzi wzrastała, aby w 1939 roku przekroczyć 900.

Po wybuchu II wojny światowej i przejęciu kontroli nad zakładem przez hitlerowskie Niemcy walcownia pod nazwą „Metallwalzwerke A.G. Dzieditz” wznowiła produkcję początkiem 1940 roku. Produkcja nastawiona była głównie na potrzeby wojenne.

Już dnia 16 czerwca 1945 zakład wkroczył w powojenną historię uruchamiając na nowo produkcję jako przedsiębiorstwo państwowe. 1 stycznia 1959 roku w skład WM „Dziedzice” weszły Zakład Metali Lekkich „Kęty” w Kętach i Zakład Pieców Elektrycznych „Piel” w Czechowicach-Dziedzicach. W kolejnych latach PRLu następował wzrost produkcji. Obecnie Walcownia Metali „Dziedzice” jest Spółką Akcyjną (od 1996 roku) z około 8% udziałem Skarbu Państwa.

Bocznica kolejowa została prawdopodobnie uruchomiona już w początkowej fazie istnienia zakładu, a obecnie już nie istnieje. W latach wcześniejszych obsługiwały ją maszyny należące do pobliskiej lokomotywowni, a sam zakład posiadał dwie lokomotywy typu Ls60 i dwie typu 409Da.

Tor wjazdowy do walcowni rozpoczynał się około 500-600 metrów przed bramą wjazdową (patrząc w stronę Oświęcimia), odgałęziając się od grupy torów znajdujących się w pobliżu stacji Czechowice-Dziedzice. Tuż przed wiaduktem, przez który biegnie ulica Traugutta rozdzielał się na trzy tory. Najbardziej wysunięty na prawo kończył się kilkanaście metrów za bramą wjazdową. Dwa pozostałe tory biegły przez teren zakładu, by po kilkudziesięciu metrach ponownie zbiec się w jeden tor, który kończył się dopiero po około 700 metrach.

Opis stworzony na podstawie danych oraz informacji zawartych na firmowej stronie internetowej Walcowni Metali oraz obserwacji własnych.

Wydział Przetwórczy Miedzi Walcowni Metali w Czechowicach-Dziedzicach przy ulicy Kaniowskiej również posiadał bocznicę kolejową.